در این جا به یک مسئله باید اشاره کرد و آن تفاوتی است که میان انتخاب حضرت امام خمینی (ره) به رهبری و انتخاب رهبر دیگر وجود دارد؛
چگونگی رهبر شدن امام خمینی(ره):
انتخاب امام از طریق خبرگان نبود. امام امّت، یکی از فقها و مراجع تقلید برجسته و شناخته شده بود که میلیون ها مقلّد و طرفدار داشت. از سال ۱۳۴۲ و قیام ۱۵ خرداد، مردم امام را می شناختند، علم و دانش و تقوا و شجاعت و قاطعیّت و خلوص او برای همه ی مردم روشن بود. در سال هایی که در تبعید به سر می برد، مردم باز هم او را از یاد نبردند. گرچه بعضی، از مراجع تقلید دیگر هم تقلید می کردند، ولی آن که پرچم مبارزه با طاغوت را بر افراشته بود و مردم و همه ی علما و روحانیون و دانشگاهیان و همه ی اقشار جامعه، زیر این پرچم و با هدایت و رهبری او، گرد آمده بودند و مبارزه می کردند، حضرت امام خمینی بود. رهبری و پیشوایی او، حتی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی هم مورد قبول و پذیرش همه ی علما و همه ی مردم بود و عملا او «رهبر» بود و نیازی به رأی نداشت. وقتی هم به ایران آمد و در سخنرانی مهم خود در بهشت زهرا و بر سر مزار شهدا فرمود: «من به پشتیبانی این ملّت، دولت تعیین می کنم»، کسی اعتراض نکرد و حرفی نداشت، چون واقعاً امام، رهبر بود و رهبری می کرد.

خوشبختانه در «قانون اساسی»، هم مباحث مربوط به ولایت فقیه آمده است، هم کیفیت انتخاب رهبر و مسائل خبرگان رهبری، هم دایره ی اختیارات ولی فقیه. و این نشان می دهد که این مطالب، از سوی اندیشمندان و فقیهانی که قانون اساسی را تدوین کرده اند نیز مورد توجه بوده است.
در اصل ۱۱۰ قانون اساسی وظایف و اختیارات رهبر، این گونه آمده است:

به نام خدا
وقتی کسی با همه ی خصوصیات یاد شده و واجد بودن شرایط رهبری، به عنوان «ولی فقیه» برگزیده شد، تا چه مدت در این منصب و رهبری باقی می ماند؟ و در چه کار هایی ولایت و حق رهبری دارد؟ آیا موقت است یا همیشگی؟ آیا محدود است یا نا محدود؟ در همه ی کار هاست یا بعضی کار ها؟
این، بحثی است که از آن به «ولایت مطلقه» یاد می شود.

مطلقه بودن ولایت، یعنی نه از نظر زمان و مدّت، و نه از نظر اختیارات و قلمرو و ولایت و رهبری، حد معینی ندارد. حدش همان دارار بودن صفات و ویژگی های لازم است. تا وقتی زنده است و آن ها را دارد، ولایت و رهبری هم دارد. هر وقت آن ها را از دست داد، خود به خود از ولایت می افتد و نیازی به عزل و برکنار ساختن هم نیست.

به نام خدا

از نظر حیطه ی کار و قلمرو اختیارات هم، حد و مرزی ندارد؛ یعنی چون رهبر و پیشوای جامعه است، پس در هر جا هر نوع اختیاراتی که برای هدایت جامعه و رهبری امور لازم باشد، آن را دارد. این لازمه ی رهبری است.
محدود نبودن اختیارات رهبری لازمه ی رهبری است.
مگر می توان کسی را رهبر قرار داد ولی گفت که در فلان مسئله و فلان موضوع و فلان بخش، که از کار های عمومی جامعه است، حق دخالت و نظر و رهبری نداری؟

به نام خدا
ولایت فقیه، حکومت دین و مکتب است، لیکن از طریق پیشوایی و رهبری مردانی خود ساخته و دین شناس و توانا که بر پایه ی دین و احکام خدا جامعه را مدیریت می کنند.
ولایت فقیه، نه تنها هیچ گونه دیکتاتوری ندارد، بلکه جلوی خودکامگی و دیکتاتوری را در جامعه می گیرد
و به جامعه، هم «سرعت حرکت» می بخشد و هم «جهت حرکت» را به سوی خدا و معنویات و استقلال کشور و عزت مسلمین قرار می دهد.
وقتی مردم بر محور ولایت فقیه، متحد و منسجم باشند، امت اسلامی از قدرتی کم نظیر و خلل ناپذیر برخوردار می شود.
ولایت فقیه، نقش کنترل کننده ی جامعه را دارد و هنگام خطر برای اسلام و مسلمین، به منزله ی یک ترمز قوی است که از سقوط یک ملت در دامی بزرگ یا دره ای خطرناک جلوگیری می کند.

پیامبران الهی،فرستادگانی از سوی خداوند برای هدایت مردم اند.پیامبر اسلام حضرت محمد صلی الله علیه وآله نیز،با ماموریتی که از طرف خدا داشت،دین او را به مردم رساند،عده ی بسیاری به او ایمان آوردند و مسلمان شدند.البته گروهی هم با او دشمن بودند و اسلام را نپذیرفتند.آنان،چه به صورت دشمن رویاروی(کافران و مشرکان)و چه به صورت دشمنانی که نقاب دوستی به چهره زده بودند(منافقان)با او مخالفت و دشمنی می کردند.رسول خدا به فرمان پروردگار،از مکه به مدینه هجرت کرد و با همراهی و پشتیبانی مومنان،جامعه ی دینی و «حکومت اسلامی» تشکیل داد تا هم بتواند دین خدا را بهتر تبلیغ کند و گسترش دهد و پیاده کند، هم به صورت یکپارچه و قوی تر،با دشمنان بستیزد و توطئه گران را سرکوب کند.نیاز جامعه به رهبری همیشه بوده و مردم هم پذیرفته بودند،چون بدون رهبری و حکومت،رشته ی کارها از هم میگسلد و هرج و مرج پیش می آید. از سوی دیگر،فلسفه ی بعثت انبیا به تعبیر قرآن کریم،اقامه ی قسط و عدل در جامعه است. مگر می توان بدون داشتن حکومت و قدرت اجرایی،تنها با موعظه و ارشاد در جامعه عدالت برقرار کرد؟

ولایت فقیه، از ولایت امامان معصوم سرچشمه می گیرد. ریشه ی ولایت امام، در ولایت پیامبر است. ولایت پیامبر نیز ریشه در ولایت خدا دارد. به جاست که این خط سیر را از ولایت خدا شروع کنیم و به ولایت فقیه برسیم.

ولایت خدا

افتخار ما این است که مسلمانیم و راه «چگونه زیستن» را از آفریدگار انسان و جهان آموخته ایم و به دین کامل و نجات بخش «اسلام» عقیده و باور داریم.