ولایت فقیه، از ولایت امامان معصوم سرچشمه می گیرد. ریشه ی ولایت امام، در ولایت پیامبر است. ولایت پیامبر نیز ریشه در ولایت خدا دارد. به جاست که این خط سیر را از ولایت خدا شروع کنیم و به ولایت فقیه برسیم.

ولایت خدا

افتخار ما این است که مسلمانیم و راه «چگونه زیستن» را از آفریدگار انسان و جهان آموخته ایم و به دین کامل و نجات بخش «اسلام» عقیده و باور داریم.

وقتی ما اسلام را به عنوان یک دین و مکتب پذیرفته ایم، یعنی در مقابل خداوند و فرمان او تسلیم هستیم و چون او را آفریدگار خود می دانیم که از ما بیشتر، به ساختار وجودی و جسم و جان ما و نیاز ها و رمز سعادت ما آشناست، پس در چگونه بودن و چگونه زیستن و در «باید» ها و «نباید» های زندگی باید تسلیم فرمان او باشیم و او را سرپرست و «ولیّ» و سررشته دار کارهایمان بدانیم و هر جا که خواهش ها ما با فرمان او ناسازگار بود، چون به ولایت و سرپرستی او ایمان داریم، فرمان او را بر خواسته ی دل خود مقدّم بداریم.

خداوند بر ما «ولایت» و «حاکمیت» دارد. شرط ایمان و مسلمانی هم، دل سپردن به ولایت او و پذیرش حاکمیت اوست. حاکمیت و ولایت خدا بر ما از راه دین مشخص می شود.کسی که به دین خدا ایمان داشته باشد، خود به خود «ولایت الهی» را هم پذیرفته است، چون «دینداری» یعنی همین.

دین خدا از طریق «وحی» به پیامبر خدا رسیده است. حضرت محمد (ص) پیام رسان خدا به بشر است. قرآن هم مجموعه ای از سخنان خداست که برای راهنمایی همه ی انسان ها به سعادت، بیان شده است. کسی که «دین» را پذیرفت، مجموعه ی تعالیم و دستور ها و قوانین آن را هم پذیرفته است، چون از هم جدا نیستند. کسی که حرف دین را در بعضی جاها قبول دارد و در برخی موارد نمی پذیرد در واقع، آن را نپذیرفته است، زیرا دین مجموعه ی به هم پیوسته ای از اعتقادات، تعالیم اخلاقی، قوانین اجتماعی و برنامه های عبادی است و همه هم از سوی پروردگار است.

تا این جا روشن شد که مسلمانی، پذیرش «ولایت خدا» است؛ یعنی آفریدگار حکیم، دانا، عادل و مهربان را در همه ی شئون زندگی خویش، مولا و صاحب اختیار و سرپرست خویش بدانیم و به مقتضای بندگی، در مقابل فرمان های خدا خاضع و پذیرا و مطیع باشیم.

این افتخار ماست که برنامه ی زندگی را از کسی بگیریم که از هر کس دانا تر، دل سوز تر و به نیاز های مادی و معنوی انسان ها آگاه تر است؛ یعنی «خدا».

البته ما چه بدانیم یا نه، چه قبول کنیم یا نه، در واقع، سررشته دار و ولیّ ما که همه ی هستی ما در دست اوست، خداوند است و بدون او چیزی نیستیم. امّا اگر همین «واقعیت» را درک و به آن اعتراف کنیم، نشانه ی رشد فکری و فهم بالاتر ماست.

حجت الاسلام جواد محدثی، ولایت فقیه به زبان ساده؛ بوستان کتاب ۱۳۸۱، ص۹