پرسمان 1

اشاره:

برآنیم تا زین پس در این بخش، به سوالات معارفی مخاطبین پرداخته، با مراجعه به اساتید برجسته ‏ی این حوزه، پاسخهایی مستند و البته با بیانی ساده برای شما خوانندگان عزیز روزنامه فراهم آوریم.

منبع: روزنامه قدس  

سوال: چرا برای اثبات خودمان دیگران را نفی می‎کنیم و هر حکومت دیگری را طاغوتی می‎نامیم؟ یعنی مردمی که سالها در سایه‎ی حکومت‏های قبلی زندگی می‏کردند با دین بیگانه بودند؟!

«قرآن کریم، هر حاکمیتی غیر از ولایت خدا را «ولایت طاغوت» معرفی می‏کند و می‏گوید: هر کسی که تحت ولایت خدا نباشد، تحت ولایت طاغوت است؛ در آیه 257 سوره بقره می‎خوانیم: «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور و الذین کفروا اولیاوهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون»؛ خداوند سرپرست کسانى است که ایمان آورده‎اند. آنان را از تاریکى‎ها بیرون مى بَرد و به سوى روشنایى (شناخت معارف الهی و اطاعت از خدا) هدایت مى کند. و کسانى که کفر ورزیده اند، سرپرستانشان طاغوت‎هایند که آنان را از نور (فطرت خداشناسى) به در مى برند و به تاریکى هاى شرک و کفر و عصیان مى کشانند. اینان همدم آتشند و در آن جاودانه ‏اند.

از سوی دیگر قرآن کریم، پذیرش حاکمیت غیرالهی و واگذاری شئون حکومتی ـ مثل قضاوت و داوری و... ـ را به مصادیق طاغوت، منافی ایمان به خدا می‏داند؛ «ألم تر الی الذین یزعمون انهم آمنوا بما انزل الیک و ما انزل من قبلک یریدون ان یتحاکموا الی الطاغوت و قد امروا ان یکفروا به و یرید الشیطان ان یضلهم ضلالا بعیدا»؛  آیا نمی‏نگری به‎ آن کسانی که می‏پندارند که‎ ایمان آورده‎اند به‎ آنچه بر تو نازل شده‎است، و به‎ آیین پیشینیان تو ایمان دارند، خودشان را مؤمن فرض می‏کنند، در حالی‏که کاری از آنها سر می‏زند که منافی با ایمان به خداست: می‏خواهند تحاکم به طاغوت کنند؛ یعنی حل و فصل کار خود را به طاغوت مراجعه کنند، از طاغوت نظر بخواهند و فرمان بگیرند و بر طبق نظر او زندگی خود را به راه ببرند، این منافی با ایمان است.  و شیطان مى خواهد آنان را به بیراهه اى که با حق فاصله اى دور و دراز دارد سوق دهد.

پس اولا هر نظام سیاسىِ غیراسلامى، نظامى شرک‏آمیز است، چون حاکمش «طاغوت» است؛ و ما به حکم اسلام، موظفیم آثار شرک را از جامعه مسلمانان و از حیات آنان دور کنیم و از بین ببریم. اصلا پذیرش توحید، کنار آمدن با طاغوتها را برنمی‎تابد؛ چرا که یکى از مصرع‏هاى برجسته و مهم‌ قصیدة «لااله‌الاالله» این است که با طاغوت‏ها، طغیانگرهاى جهانى، قدرت‏هاى ظالم بین‌المللى و ستمگرانى که امروز شما مى‌بینید در دنیا چگونه تاخت و تاز مى‌کنند و با ملت‏ها چه مى‌کنند، نمى‌شود کنار آمد.

و ثانیا موظفیم شرایط اجتماعى مساعدى براى تربیت افراد مؤمن و با فضیلت فراهم سازیم. و این شرایط درست ضد شرایط حاکمیت «طاغوت» و قدرت‏هاى نارواست. شرایط اجتماعى‏اى که ناشى از حاکمیت «طاغوت» و نظام شرک‏آمیز است، لازمه‏اش گسترش فساد است (مائده: 32).

پس در این شرایط اجتماعى و سیاسى، انسان مؤمن و متقى و عادل نمى‏تواند زندگى موحدانه داشته باشد و بر ایمان و رفتار صالحش باقى بماند. لذا انسان موحد دو راه در برابر خود دارد: یا اجباراً دستورات حکومتی طاغوت را بپذیرد و اعمالى مرتکب شود که شرک‏آمیز و ناصالح است. یا براى اینکه چنین اعمالى مرتکب نشود و تسلیم اوامر و قوانین «طواغیت» نشود، با آنها مخالفت و مبارزه کند تا آن شرایط فاسد را از بین ببرد.

پذیرش «توحید» حکم می‏کند که باید دستگاه‏هاى حکومتى فاسد و فاسدکننده را از بین برد و هیأت‏هاى حاکمة خائن و فاسد و ظالم و جائر را سرنگون کرد. این وظیفه‏اى است که همه مسلمانان در یکایک کشورهاى اسلامى باید انجام دهند؛»¹ همان کاری که مردم خداپرست ایران در قالب انقلاب اسلامى محق کردند.