پرسمان 2

سوال: همه قبول دارند که سیاست و حکومت شایسته‎ی معصومین (علیهم السلام) است؛ اما این درست است که ما برای غیرمعصوم هم حق حاکمیت قائل باشیم؟!

در روزهای پیش در همین بخش توضیح دادیم که قرآن کریم، هر حاکمیتی غیر از «ولایت خدا» را رد کرده، آن را مصداق «طاغوت» می‎داند. از سویی این را هم می‎دانیم که ولایت الهی از طریق جانشینان و نمایندگان پروردگار از میان انسانها اعمال می‎شود. پس طبیعی است که باید دلیل محکمی برای این جانشینی و نمایندگی داشته باشیم و بدون داشتن چنین دلیلی، مجوزی برای حکومت دیگران نخواهیم داشت.

پیامبران، به حکم «رسالت الهی»، «معجزات آشکار» و «واسطه بودن بین خدا و خلق»، برای تصدی جایگاه حکومت از سوی خدا مامور بودند و در قرآن نیز آیات بسیاری را به معرفی انبیاء صاحب حکومت و شیوه‏ی حکمرانی پیامبران (مثل حضرت داوود (بقره: 251)، حضرت سلیمان (ص: 35-39)، حضرت ابراهیم (بقره: 124)، حضرت یوسف (یوسف: 101)، و دیگر پیامبران ابراهیمی (مائده: 20)) اختصاص داده است.

پرسمان 1

اشاره:

برآنیم تا زین پس در این بخش، به سوالات معارفی مخاطبین پرداخته، با مراجعه به اساتید برجسته ‏ی این حوزه، پاسخهایی مستند و البته با بیانی ساده برای شما خوانندگان عزیز روزنامه فراهم آوریم.

منبع: روزنامه قدس  

سوال: چرا برای اثبات خودمان دیگران را نفی می‎کنیم و هر حکومت دیگری را طاغوتی می‎نامیم؟ یعنی مردمی که سالها در سایه‎ی حکومت‏های قبلی زندگی می‏کردند با دین بیگانه بودند؟!

«قرآن کریم، هر حاکمیتی غیر از ولایت خدا را «ولایت طاغوت» معرفی می‏کند و می‏گوید: هر کسی که تحت ولایت خدا نباشد، تحت ولایت طاغوت است؛ در آیه 257 سوره بقره می‎خوانیم: «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور و الذین کفروا اولیاوهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون»؛ خداوند سرپرست کسانى است که ایمان آورده‎اند. آنان را از تاریکى‎ها بیرون مى بَرد و به سوى روشنایى (شناخت معارف الهی و اطاعت از خدا) هدایت مى کند. و کسانى که کفر ورزیده اند، سرپرستانشان طاغوت‎هایند که آنان را از نور (فطرت خداشناسى) به در مى برند و به تاریکى هاى شرک و کفر و عصیان مى کشانند. اینان همدم آتشند و در آن جاودانه ‏اند.