آنها فهمیده اند که اگر آیت الله خمینی «امام» نامیده شود, به معنای پذیرفتن حاکمی جهانی و بین المللی میان امت اسلامی است و همه مطیع او. اما برخی در ایران هنوز ….

می توانید از اینجا دانلود کنید.

سوال:
کسی که اشتباه میکند و معصوم نیست،چگونه میتواند بر ما ولایت داشته باشد؟
جواب:
ولایت مراتبی دارد و بسیاری از مراتب آن هیچ ارتباطی با عصمت ندارد.مثل ولایت پدر بر فرزند،شوهر بر زن،قیم بر صغیر
از سوی دیگر یکی از اقسام ولایت”زعامت و رهبری سیاسی” است.

اهداف اسلام:
۱:نجات انسان ها از هر نوع ذلت و بردگی
۲:برقراری عدالت میان آنان
۳:تربیت و تقویت بعد روحی و معنوی آنان علاوه بر نیازهای مادی و طبیعی بشر
۴:ساختن جامعه ی بشری بر پایه ی اخلاق و عدالت

آن که در رأس این حکومت قرار می گیرد و زمامدار مسلمانان می شود «ولی امر مسلمین» نامیده می شود. مردم در این دوره با کسی به عنوان «ولی»، «امام»، «پیشوا» و «رهبر» بیعت می کنند و فرمان او را اجرا می کنند.
حالا که سخن به این جا رسید و این که در عصر غیبت امام زمان (عج) ادامه ی حکومت و ولایت پیامبر خدا و امامان معصوم ضروری است، مدعی هستیم که تداوم آن با فقهاست و «ولی فقیه» در این دوره عهده دار این مسئولیت بزرگ است. اینک پیش از اثبات این ادعا، ناچار باید به توضیح چند کلمه و اصطلاح بپردازیم، مثل اینکه:

فقیه کیست؟
کسی که بتواند احکام خدا و مسائل دین را از روی استدلال، با تکیه بر آیات قرآن و روایات و دلیل های شرعی بفهمد و در هر مسئله ای که پیش می آید بتواند نظر و دیدگاه دین و مکتب را بشناسد و بازگو کند.
کسی که به این درجه رسید که مسائل اسلامی را از روی استدلال بفهمد و استنباط کند، «مجتهد» و «فقیه» نامیده می شود و به این درجه ی علمی و توانایی فقهی، «اجتهاد» می گویند.

غیر از دلیل عقلی و روشنی که در مطلب قبل گفتیم، دستور خاص امامان ما نیز این است که در مسائل و احکام دینی به فقها رجوع کنید، به کسانی که روایات ما را بدانند و حلال و حرام الهی را بشناسند و با گفته های ما آشنا باشند، اینان از طرف ما برای شما «حجت» هستند؛ یعنی اگر به رأی و نظر آنان عمل کنید، عملتان درست است و نزد خدا معذورید.یعنی دیگر خدا بازخواستتان نمی کند.

یک شرط مهم دیگری در پیشوای مسلمین باید باشد که از آن به «عدالت» یاد کردیم.
تنها دانایی و باسواد بودن و آگاهی از احکام خدا کافی نیست. کسی صلاحیت رهبری بندگان خدا را دارد که متّقی، خداترس، با ایمان، پاک، متعّهد و خود ساخته باشد. به این ها «شرایط اخلاقی و تقوایی» می گوییم.
کسی که دنیا دوست، اهل هوا و هوس، شهرت طلب، ریاکار و بی تقوا باشد و در عمل، پای بند به احکام خدا نباشد و پرهیزکاری و خلوص و دینداری نداشته باشد، نه صلاحیت دارد که «مرجع» مردم باشد، نه رهبر و پیشوای مسلمانان.

از آنجا که «ولایت» برای مدیریت جامعه ی اسلامی به خصوص در مسائل عمده و شرایط ویژه است، نیاز به تمرکزدارد.
هر چند بهره گیری از افکار دیگران و مشورت با صاحب نظران، همیشه مفید و لازم است، اما پیشوا و زمامدار باید یک نفر باشد و او تصمیم گیرنده ی اصلی باشد=»چرا که تعدد رهبر موجب تفرقه می شود و امور جامعه را مختل میکند و کار ها به سامان نمی رسد.
در حالیکه لزوم ولایت و رهبری در دین بخاطر ایجاد وحدت در امت اسلامی بود=» پس تعدد رهبر بر خلاف هدف اصلی اسلام است.
بعضی «شورای رهبری» را مطرح می کنند. شاید در برخی شرایط چاره ای هم نباشد، ولی در همان شورا هم باید یک نفر رئیس باشد.
در هر مجموعه ی گروهی و شورایی هم اگر رئیسی وجود نداشته باشد، تصمیم گیری نهایی مشکل می شود.
مثلاً «شورای شهر» به صورت شورایی اداره می شود، یا «مجلس شورای اسلامی» مجمعی از نمایندگان مردم است که در قانون گذاری به صورت گروهی کار می کنند، یا مجلس خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت هم مجموعه ای از کارشناسانند، باز می بینیم که آن شورا و این مجلس، رئیس دارد.

انتخاب یکی از فقهای دین برای رهبری امت و کشور، کار ساده ای نیست و از هر کس بر نمی آید. مثل انتخاب یک پزشک متخصص برای ریاست همه ی مسائل پزشکی و درمانی کشور با اختیارات فراوان و برای همیشه. برای تشخیص این که مناسب ترین فرد برای این کار و ریاست کیست، انتخاب کنندگان باید،
هم به مسائل پزشکی و علم طب، آشنایی زیادی داشته باشند،
هم اوضاع کشور و نیاز جامعه را بشناسند
و هم پزشکان متخصص و متعهد و بی غرض را خوب بشناسند.