بسم الله الرحمن الرحیم

ولایت و حکومت/ش1/

ایمان کافی است؟

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَالَّذِینَ آوَوْا وَنَصَرُوا أُولَئِکَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَلَمْ یُهَاجِرُوا مَا لَکُمْ مِنْ وَلَایَتِهِمْ مِنْ شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُوا وَإِنِ اسْتَنْصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلَّا عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُمْ مِیثَاقٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۷۲﴾

کسانى که ایمان آورده و هجرت کرده‏ اند و در راه خدا با مال و جان خود جهاد نموده‏ اند و کسانى که [مهاجران را] پناه داده‏ اند و یارى کرده‏ اند آنان یاران یکدیگرند و کسانى که ایمان آورده‏ اند ولى مهاجرت نکرده‏ اند هیچ گونه خویشاوندى [دینى] با شما ندارند مگر آنکه [در راه خدا] هجرت کنند و اگر در [کار] دین از شما یارى جویند یارى آنان بر شما [واجب] است مگر بر علیه گروهى باشد که میان شما و میان آنان پیمانى [منعقد شده] است و خدا به آنچه انجام مى‏ دهید بیناست (سوره انفال/۷۲)

اینکه من در تشهد نمازم می گویم «اشهد ان محمدا عبده و رسوله»در مأذنه شهر و ولایتم به عنوان یک شعار عمومی، به عنوان نمایشگر سیمای کلی این جامعه می گویم «اشهد ان محمد رسول الله» این شهادت به نبوت، این ایمان به نبوت، و اعلام این ایمامن، تعهدی بر دوش منِ متشهِد، در دوش آن جامعه ای که این تشهد به عنوان شعار او گفته می شود، نمی گذارد؟ یا می گذارد؟ سوال این است!

جواب این است که بله می گذارد.

چه تعهدی بر دوش پیرو پیغمبر و پذیرنده دعوت می گذارد؟ در یک کلمه، این تعهد را خلاصه کنیم: تعهد و مسئولیتی که انسانِ معتقد به نبوت نبی بر دوش می گیرد، عبارت است از «دنباله گیری از راه نبی و قبول مسئولیتِ به منزل رساندن بارِ نبی».

خیلی آسان ادامی شود این کلمات، اما مسئولیتش سنگین است. و اساسا امت نبی و شاهد نبوت بودن هم همین است. یک عده خیال میکنند که اگر گفتند ما قبول داریم که فلانی پیغمبر است، همین که پذیرش نبوت او را در دلمان، به وسیله ی زبان اعلام کردیم، کار تمام شد، خودمان را از مرز جهنم وارد مرز بهشت کردیم.

بعضی خیال می کنند که انسان ها داشتند در آتش قهر و غضب خدا می سوختند، بعد مسئله نبوت خاتم الانبیاء مطرح شد؛ عده ای از این کسانی که در منطقه عذاب و غضب خدا بودند، گفتند «اشهد ان محمد رسول الله»، با گفتن این کلمات از منطقه عذاب خدا بیرون آمدند. افتادند در منطقه رحت. حالا اگر نماز خواندند، در منطقه رحمت، یک خرده نزدیک تر می شوند به سرچشمه ی رحمت! اگر روزه گرفتند، بیشتر نزدیک می شوند؛ و .... کارهای دیگر هم اگر انجام دادند، آن وقت می رسند به سرچشمه ی رحمت. اگر انجام ندادند، بزهم بالاخره در منطقه رحمتند.

این حرف درست نیست.

ایمان به پیغمبر لازم است. اما این ایمان، تعهداتی را به دنبال می آورد.

اگر آن تعهدات انجام گرفت، به هر اندازه که انجام گرفته، ایمان انسان به همان اندازه است.

اگر چنانچه ایمانی بر زبان یا حتی در دل انسان داشت، ولی هیچ تعهدی را که این ایمان برای انسان معین می کند، متعهد نشد، هیچ گونه از مسئولیت هایی را که قبول نبوت پیغمبر بر دوش اناسن می گذارد، انسان نپذیرفت، این انسان اگرچه به ظاهر مومن است، اما مومن واقعی نیست....

ادامه دارد...

منبع: کتاب ولایت و حکومت، بیانات مقام معظم رهبری، مرکز صهبا، چاپ سوم (با اندک تصرف)