§ رهبر امت اسلامى شخص امام خمینى است و هیچ فرقى بین ملت ایران و ملت عراق در ولاء امام و در تقلید از امام و در لزوم تبعیّت از خط امام نیست. هر کس جز این بگوید، معناى فقاهت، معناى ولایت فقیه، معناى ولایت امام را درک نکرده. آنى که مال یک مرز جغرافیایى است، یک رئیس جمهور است، یک نخست‏وزیر است، آنى که عرف بین‏المللى یا فرض کنید که قراردادهاى سنتى و غیره وادار مى‏کند که بایستى دخالت نکند، آن رئیس جمهور است؛ آن نخست وزیر است؛ آن دولت است؛ نه امام. امام یعنى مرجع تقلید؛ امام یعنى آن کسى که از اسلام سخن مى‏گوید؛ او مرز جغرافیایى نمى‏شناسد. آنچه که تبعیت از او را ایجاب مى‏کند، او اسلام است. اسلام که مال یک مرز جغرافیایى نیست. مگر اسلامِ ایران، غیر از اسلام عراق و غیر از اسلام افغانستان و غیر از اسلام پاکستان و غیر از اسلام سوریه و غیر از اسلام جاهاى دیگر است. اگر «أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ» با فهمى که ما از این آیه داریم، با فهمى که اجتهاد و فقاهت ما از این آیه دارد، مال همه‏ى مسلمانها است، پس ولایت امام امت هم مال همه‏ى امت است. امت اسلامى که فقط ملت ایران نیستند. ملت ایران، سى‏چهل میلیون آدم هستند، توى این محدوده‏ى جغرافیایى زندگى مى‏کنند. معنى ندارد توى یک جامعه‏ى اسلامى بزرگ، دو امام؛ دو واجب‏الاطاعة. بنابراین، همان نسبتى که امام با ملت ایران دارد، همان نسبت را عیناً امام با ملت عراق دارد؛ این خط را فراموش نکنید. این «مُفتَرِقُ الطَریق»[1] بین راه خط امام، راه صحیح و راه غیر صحیح. سیاست‏بازان، مدعیان، بلندپروازان، سلطه‏طلبان در این‏جاى قضیه خدشه مى‏کنند تا بتوانند خط لیبرالیسم و خطوط قومى و شیوعى و غیره ذلک را در عراق بیاورند سر کار. اگر مى‏خواهید دچار آن بلیه‏ها نشوید، خط مستقیم این است؛ خط رهبرىِ امام امت و لاغیر. [i]