بسم الله الرحمن الرحیم

قَدْ کانَتْ لَکُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فی‏ إِبْراهیمَ وَ الَّذینَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْکُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کَفَرْنا بِکُمْ وَ بَدا بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتَّی تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ

«قدکانت لکم اسوه حسنه فی ابراهیم و الذین معه» این آیات به مومنین می گوید: مومنین, شما را در عمل ابراهیم و پیروان ابراهیم علیه السلام سرمشقی نیکوست. ببینید ابراهیم و پیروانش, همراهانش چه کردند شما هم همان کار را بکنید.

آن ها چه کردند؟

آن ها صریح رو کردند به قوم گمراه زمان خودشان, به بندگان طاغوت زمان خود و گفتند ما از شما و خداوندگارانتان بیزاریم. ما به شما کفر ورزیدیم و ازشما روگرداندیم. میان ما و شما همیشه ی زمان, بغض و دشمنی برقرار است.

فقط یک راه آشتی وجود دارد آن هم «حتّی تومنوا بالله وحده» است. بیایید داخل منطق فکری ما بشوید.

قرآن صریحا می گوید شما مومنین هم مثل ابراهیم علیه السلام عمل کنید.

قرآن می گوید در ابراهیم و یارانش سرمشقی نیکوست «لمن کان یرجوا الله و الیوم الاخر» برای آن کسانی که امید به خدا و روز قیامت دارند. «و من یتولّ فاّن الله هو الغنیّ الحمید» هرکس پشت کد و از این دستور رو بگرداند, خدای متعال غنی, ستوده و پسندیده است. یعنی بر دامن کبریایی اش ننشیند گرد. اگر تو با دشمنان خدا سازش کنی, دامن انسانیت و شرف تو لکه دار خواهد شد و خدا زیانی نمی بیند.

امام سجاد علیه السلام و یارانش با مردم منحرف زمان خود همین طور صحبت کردند.

در بحارالانوار حدیثی است که می فرماید: یحیی بن ام طویل (فرزند دایه ی حضرت سجاد) حواری امام چهارم, در مسجد مدینه می آمد و رو به مردم می ایستاد. (همان مردمی که امام حسین و امام حسن علیهم السلام بیست سال در بین آن ها زندگی کرده بودند, همان مردمی که نه اموی بودند و نه وابستگان به بنی امیه, بلکه بزدلانی بودند که برای خاطر عاشورا و کربلا, از ترس خفقان بنی امیه, اطراف آل محمد (صلی الله علیهم) را خالی گذاشته بودند؛ ولی افراد معتقدی بودند)

یحیی در مقابل همین مردم می ایستاد و همین آیات را تکرار می کرد. «یقول کفرنا بکم و بدا بیننا و بینکم العداوه و البغضاء» (بحارالانوار, کتاب تاریخ علی بن الحسین, باب اهوال زمانه من الخلفاء, ح29) ما به شما کافر شدیم و میان ما و شما خشم و کینه نمودار شد؛ یعنی همان حرفی که ابراهیم علیه السلام به کفار زمان خودش و منحرفین و مشرکین می گفت.

ببینید! ولایت, همان ولایت است.

ابراهیم علیه السلام هم دارای ولایت است. شیعه ی امام سجاد علیه السلام هم در زمان خود دارای ولایت است. یعنی همدیگر را داشته باشند و از دشمنان جدا باشند. اگر شیعه ای از شیعیان امام سجاد علیه السلام در زمان ایشان از روی ترس یا طمع, دنبال جبهه ی دشمن رفت, او از ولایت امام سجاد علیه السلام خارج است و متصل به جبهه ی ایشان نیست. لذا شاگرد ایشان که از اصحاب خوب و زبده ی امام بود به مردم این چنین می گفت.

(عاقبت کار این مسلمان زبده این بود که حجاج بن یوسف دو دست و دو پای او را برید, اما او بازهم با زبان حرف زد. پس زبان او را هم برید تا اینکه از دنیا رفت. و این در حالی بود که شیعه را سامان داده بود و استوانه های اساسی کاخ تشیع را بعد از امام سجاد علیه السلام فراهم و استوار ساخته بود.)