خوشبختانه در «قانون اساسی»، هم مباحث مربوط به ولایت فقیه آمده است، هم کیفیت انتخاب رهبر و مسائل خبرگان رهبری، هم دایره ی اختیارات ولی فقیه. و این نشان می دهد که این مطالب، از سوی اندیشمندان و فقیهانی که قانون اساسی را تدوین کرده اند نیز مورد توجه بوده است.
در اصل ۱۱۰ قانون اساسی وظایف و اختیارات رهبر، این گونه آمده است:

«
۱- تعیین سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران، پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام
۲- نظارت بر حسن اجرای سیاست های کلی نظام
۳ -فرمان همه پرسی
۴- فرماندهی کل نیروهای مسلح
۵- اعلان جنگ و صلح و بسیج نیرو ها
۶- نصب و عزل و قبول استعفا:
الف) فقهای شورای نگهبان
ب) عالی ترین مقام قوه قضائیه
ج) رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران
د) رئیس ستاد مشترک
ه) فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی
و) فرماندهان عالی نیرو های نظامی و انتظامی
۷ – حل اختلاف و تنظیم روابط قوای سه گانه
۸- حل معضلات نظام که از طرق عادی قابل حل نیست، از طریق مجمع تشخیص مصلحت نظام
۹- امضای حکم ریاست جمهوری پس از انتخاب مردم. صلاحیت داوطلبان ریاست جمهوری از جهت دارا بودن شرایطی که در این قانون می آید، باید قبل از انتخابات به تأیید شورای نگهبان و در دوره ی اول به تأیید رهبری برسد.
۱۰- عزل رئیس جمهور؛ با در نظر گرفتن مصالح کشور پس از حکم دیوان عالی کشور به تخلف وی از وظایف قانونی، یا رأی مجلس شورای اسلامی به عدم کفایت وی بر اساس اصل هشتاد و نهم.
۱۱- عفو یا تخفیف مجازات محکومین در حدود موازین اسلامی پس از پیشنهاد رئیس قوه ی قضائیه.
رهبر می تواند بعضی از وظایف و اختیارات خود را به شخص دیگری تفویض کند.»
تا این جا محدوده ی اختیارات و وظایف رهبری را طبق قانون اساسی شناختیم. می بینید که وظیفه ای حساس و سنگین است و کسی را می طلبد که جامعیت لازم را در ابعاد مختلف داشته باشد تا بتواند جامعه ی اسلامی را همراه با عزت و اقتدار و مصالح کشور و مردم، به اهداف بلندش برساند.

قسمتی از کتاب ولایت فقیه به زبان ساده
نویسنده:حجت الاسلام و المسلمین جواد محدثی
ناشر:بوستان کتاب
سال نشر:چاپ یازدهم۱۳۹۱
صفحات۵۶-۵۸