به نام خدا

از نظر حیطه ی کار و قلمرو اختیارات هم، حد و مرزی ندارد؛ یعنی چون رهبر و پیشوای جامعه است، پس در هر جا هر نوع اختیاراتی که برای هدایت جامعه و رهبری امور لازم باشد، آن را دارد. این لازمه ی رهبری است.
محدود نبودن اختیارات رهبری لازمه ی رهبری است.
مگر می توان کسی را رهبر قرار داد ولی گفت که در فلان مسئله و فلان موضوع و فلان بخش، که از کار های عمومی جامعه است، حق دخالت و نظر و رهبری نداری؟

همیشه «مسئولیت» با «اختیارات» باید متناسب و هماهنگ باشد.
هر چه دایره ی مسئولیت وسیع تر باشد، طبیعی است که اختیارات هم باید بیشتر باشد؛ مثلاً اگر کسی مدیر یک مدرسه است، در حد همان مدرسه در کارهایی که به اداره آن جا مربوط می شود اختیارات دارد. کسی هم که رهبر یک جامعه است –آن هم در همه ی ابعاد – روشن است که حدود اختیاراتش هم بسیار گسترده است و می تواند به اقتضای مصالح کشور، اعلان جنگ یا صلح کند یا خطوط اساسی نظام و جامعه را در مسائل داخلی و خارجی ترسیم کند، یا خیلی کارهای دیگر که در قانون اساسی معین شده است.
این بحث، همان «ولایت مطلقه ی فقیه» است که به آن اعتقاد داریم.
حضرت امام فرموده است:
امروز، فقهای اسلام حجّت بر مردم هستند. همان طور که حضرت رسول (ص) حجت خدا بود و همه ی امور به او سپرده شده بود و هر کس تخلف می کرد، بر او احتجاج می شد، فقها از طرف امام (ع) حجت بر مردم هستند. همه ی امور و تمام کار های مسلمین به آنان واگذار شده است. در امر حکومت، تمشیت(پیش بردن) امور مسلمین، اخذ(گرفتن) و مصرف عواید(سود های) عمومی، هر کس تخلف کند، خداوند بر او احتجاج خواهد کرد.

قسمتی از کتاب ولایت فقیه به زبان ساده
نوشته ی حجت الاسلام و المسلمین جواد محدثی
سال نشر:چاپ یازدهم۱۳۹۱
ناشر:بوستان کتاب
صفحات۵۵و۵۶