ادامه ولایت امامان علیهم السلام

این که در جامعه، چه حکومتی باید برپا باشد و چه کسانی حاکم و زمامدار شوند و مبنا و قانون زمامدار شدن چه باید باشد، «فلسفه ی سیاسی» نام دارد. فلسفه ی سیاسی اسلام به صورت «امامت» است. امام، محور همبستگی مردم و عامل رشد فکری و اتحاد ملی است و به تعبیری که در نهج البلاغه آمده است، امامت مثل رشته ای که دانه های تسبیح یا گردن بند را در یک خط و منظم قرار می دهد و آن ها را از پراکندگی و گم شدن حفظ می کند، امت اسلامی را نظام و هماهنگی می بخشد و جامعه را منسجم می کند. امامت و ولایت، طرح اسلام برای اداره جامعه پس از رحلت رسول خداست، طرحی که از سوی خداوند اعلام شده است.
با این که پیامبر اسلام، تکلیف مردم را نسبت به جانشینی خود به صورت کاملا روشن و بی ابهام مشخص ساخته بود، اما همچنان نگران روز های پس از خود و بروز افکار دوران جاهلیت بود.
متأسفانه آن چه پیامبر از آن بیم داشت، پس از وفات او پیش آمد؛ یعنی مردم وصیّت او را نادیده گرفتند و بر خلاف فرمان او، کس دیگری را در یک انتخابات ناقص و در فضایی آمیخته به رعب و وحشت و جو سازی بر سر کار آوردند و از مردم خواستند که با او بیعت کنند و مخالفان را هم سرکوب و منزوی  کردند. پس از او نفر دوم و پس از او نفر سوم با شیوه هایی نادرست بر سر کار آمدند.

پس از ۲۵ سال، با شورش مردم و کشته شدن خلیفه ی سوم، مردم به امام علی (ع) روی آورند و با او به عنوان خلیفه بیعت کردند. با زمامداری امیر المؤمنین، خلافت اسلامی به مجرا و مسیر اصلی خود بازگشت و کسی عهده دار کار مردم و رهبری آنان شد که به عدالت رفتار می کرد و جز رضای خدا و تأمین نظر اسلام و عمل بر طبق قرآن، فکر دیگری نداشت. اما مخالفان به فتنه و آشوب پرداختند و سه جنگ جمل، صفین و نهروان پیش آمد و پس از شهادت آن حضرت، شرایطی ایجاد شد که امام حسن (ع) خلافت را به معاویه واگذار کرد.
از آن پس بود که بنی امیّه و سپس بنی عباس، بیش از دو قرن، یکّه تاز جهان اسلام شدند و امامان معصوم را که صاحبان اصلی این منصب و برای خلافت از همه شایسته تر بودند، کنار زدند و هر یک را به نوعی به شهادت رساندند.
در این دوران، دو خط جداگانه در جامعه بود: خط خلافت و خط امامت. وفاداران به خاندان پیامبر که امامت و خلافت را حق مسلّم امامان معصوم می دانستند، اغلب با خلفا درگیری داشتند. از این رو از آزار حکومت ها در امان نمی ماندند. خود امامان نیز کشته یا زندانی و مسموم شدند. خلفا که قدرت و زمامداری را با زور یا نیرنگ به دست گرفته بودند، خودشان خوب می دانستند که این منصب، حقّ اهل بیت پیامبر است و آنان از نظر علم و تقوا و فضیلت و شایستگی، سزاوارترند، اما ریاست طلبی و دنیا دوستی اجازه نمی داد که حق را به صاحبانش بدهند. سیاست آنان بر این پایه استوار بود که مردم با امامان تماس نداشته باشند و این چهره های دوست داشتنی و پر جاذبه را در انزوا و تحت فشار قرار دهند و نسبت به هواداران آنان نیز سخت گیری کنند. در نتیجه ی این سیاست و روش، امامان شیعه نیز با توطئه ی خلفا به شهادت رسیدند

برگرفته از کتاب ولایت فقیه به زبان ساده

مولف:حجت الاسلام و المسلمین جواد محدثی

انتشارات:بوستان کتاب

سال نشر:چاپ یازدهم۱۳۹۱