§ خدا آن رهبرى را که از سوى اوست، دست مى‏گیرد و هدایت مى‏کند، از مشکلات او را عبور مى‏دهد...[i]

§ رهبر نقشه را از خدا مى‏گیرد، راه را از خدا مى‏آموزد، روشها را هم از خدا مى‏آموزد؛ این رهبرى، رهبرى درست است. «وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرات»؛[1] وقتى رهبرى، رهبرى خدایى شد، کار خوب را هم از خدا یاد مى‏گیرد. [ii]

§ آن جامعه‏ یى که پایبند ارزش‏هاى الهى است، آن جامعه‏یى که توحید را قبول کرده است، نبوّت را قبول کرده است، شریعت الهى را قبول کرده است، هیچ چاره‏یى ندارد جز این‏که در رأس جامعه کسى را بپذیرد که او شریعت اسلامى و الهى را مى‏داند؛ از اخلاق فاضله‏ى الهى برخوردار است؛ گناه نمى‏کند؛ اشتباه مرتکب نمى‏شود؛[2] ظلم نمى‏کند؛ براى خود چیزى نمى‏خواهد؛ براى انسانها دل مى‏سوزاند؛ ارزشهاى الهى را بر مسائل و جهات شخصى و گروهى ترجیح مى‏دهد. لذا در جامعه‏ى اسلامى ما و در نظام جمهورى اسلامى این مطلب تأمین شده است.[iii]

§ ما مى‌خواهیم کسى را در رأس حکومت بگذاریم که مى‌دانیم تخلّف نمى‌کند. ممکن است ما اشتباه کرده باشیم و او تخلف کند؛ از هر وقت فهمیدیم تخلّف کرده، مى‌فهمیم حضور او در این منصب به‏جا نیست. خودش و مردم هم این را قبول دارند. این نکته‏ى خیلى بدیعى در مبناى حکومت در دنیاست.[iv]

§ امام، بلاشک مشمول هدایت خدا بود؛ خدا او را هدایت مى‏کرد. خود ایشان هم این معنا را ملتفت بودند و بنده ‏از خود ایشان شنیدم که ‏مى‏فرمودند: از اول انقلاب، انسان احساس مى‏کند که گویا یک دستى ـ دست غیبى است یا یک دست هدایتى ‏است ـ که ‏دارد ما را پیش ‏مى‏برد. این همان هدایت الهى است؛ این همان حکمتى ‏است که «یَقْذِفُهُ اللَّهُ فِی قَلْب مَنْ یَشاء‏»؛[3] آن نورى است که‏ خدا در دل هرکس‏که‏ بخواهد، بیاندازد.[v]

§ هیچ مسأله‏یى نیست که از دید رهبرىِ الهىِ جامعه‏ى اسلامى خالى بماند و دور بماند و این فرق بین جامعه‏ى الهى و جامعه‏ى غیرالهى است... قرآن کریم وقتى از انبیاء حرف مى‏زند آنان را به عنوان رهبران برجسته یاد مى‏کند «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»؛[4] یعنى ما پیغمبران را رهبرانى قرار دادیم که مردم را در سایه‏ى فرمان ما هدایت مى‏کنند. رهبر نقشه را از خدا مى‏گیرد، راه را از خدا مى‏آموزد، روشها را هم از خدا مى‏آموزد؛ این رهبرى، رهبرى درست است. «وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرات»؛[5] وقتى رهبرى، رهبرى خدایى شد، کار خوب را هم از خدا یاد مى‏گیرد. خدا آن رهبرى را که از سوى اوست، دست مى‏گیرد و هدایت مى‏کند، از مشکلات او را عبور مى‏دهد... رهبرى در انقلاب ما از رهبرىِ دنیایى به رهبرىِ الهى تبدیل شد.[vi]