§ رهبرى مهمترین کارش عبارت است از تعیین سیاستهاى کلان کشور؛ یعنى آن چیزهایى که جهت‏گیرى کشور را مشخص مى‏کند؛ که همه‏ى قوانین، همه‏ى مقررات، همه‏ى عملکردها باید در این جهت باشد. حضور رهبرى در همه‏ى بخشهاى کشور، به معناى حضور سیاستهاى رهبرى است که باید با دقت اجرا بشود. و من به شما عرض کنم هرجایى که این سیاستها اجرا شده است، کشور سود کرده است؛ هر جاى از این سیاستها ـ در طول سالهاى گذشته؛ از ده سال دوازده سال پیش تا حالا ـ هرجا از این سیاستها تخلف شده است کشور ضرر کرده است؛ گاهى ضررش را فهمیده‏اند، گاهى بعد گذشت مدتى ضررش را فهمیده‏اند.[i]

§ از رهبرى توقع نیست که ـ فرض بفرمایید ـ مشکلات شهردارى را حل بکند، یا مشکلات فلان وزارتخانه را درست بکند، یا ـ اگر چنان‏چه وضع در نظام اسلامى آن‏جورى بود که شایسته است ـ حتى انتظار نبود که به نیروهاى مسلح بپردازد؛ نیروهاى مسلح یک استثنایى است؛ ناچار بایستى به بالاترین کسى که در نظام، یک مسؤولیتى دارد، سپرده بشود و الّا حق این بود که حتى او هم سپرده مى‏شد به یک شخص دیگرى. در نظام اسلامى علاوه‏ى بر آن کارهایى که به صورت اجرایى انجام مى‏گیرد، مسائلى که دولت‏ها انجام مى‏دهند، وزراء انجام مى‏دهند، مسؤولین گوناگون انجام مى‏دهند، قوه‏ى قضائیه انجام مى‏دهد، یک چیزى وجود دارد که او از همه‏ى اینها بالاتر است و او عبارت است از جهت دادن به این همه. ممکن است که آدم‏هاى خوبى هم در دستگاه قضایى باشند، اما جهتِ قضاء، جهت قضاء اسلامى و مرضىّ عنداللّه و مرضىّ لدى الفکر الاسلامى[1] نباشد. رهبرى باید این را تضمین بکند ولو حالا در یک گوشه‏یى هم ممکن است یک خطاى قضایى انجام بگیرد. مثل همین است دراموراجرایى حتى مثل همین است درامر تفنین و قانون‏گذارى. مسائل فراوانى هست در حوزه‏ى رهبرى که عمده‏ى آنها بر مى‏گردد به جهت‏گیرى و احیاناً اتخاذ تصمیم‏هایى که مسؤولین‏ذى ربط وکسانى که مستقیماًمسؤول آن هستند اینها به جهتى از جهات قادر نیستند به اتخاذ این تصمیم‏گیرى. آن وقت رهبرى باید بیاید آن کار را انجام بدهد وآن گره را باز کند.[ii]