پیامبران الهی،فرستادگانی از سوی خداوند برای هدایت مردم اند.پیامبر اسلام حضرت محمد صلی الله علیه وآله نیز،با ماموریتی که از طرف خدا داشت،دین او را به مردم رساند،عده ی بسیاری به او ایمان آوردند و مسلمان شدند.البته گروهی هم با او دشمن بودند و اسلام را نپذیرفتند.آنان،چه به صورت دشمن رویاروی(کافران و مشرکان)و چه به صورت دشمنانی که نقاب دوستی به چهره زده بودند(منافقان)با او مخالفت و دشمنی می کردند.رسول خدا به فرمان پروردگار،از مکه به مدینه هجرت کرد و با همراهی و پشتیبانی مومنان،جامعه ی دینی و «حکومت اسلامی» تشکیل داد تا هم بتواند دین خدا را بهتر تبلیغ کند و گسترش دهد و پیاده کند، هم به صورت یکپارچه و قوی تر،با دشمنان بستیزد و توطئه گران را سرکوب کند.نیاز جامعه به رهبری همیشه بوده و مردم هم پذیرفته بودند،چون بدون رهبری و حکومت،رشته ی کارها از هم میگسلد و هرج و مرج پیش می آید. از سوی دیگر،فلسفه ی بعثت انبیا به تعبیر قرآن کریم،اقامه ی قسط و عدل در جامعه است. مگر می توان بدون داشتن حکومت و قدرت اجرایی،تنها با موعظه و ارشاد در جامعه عدالت برقرار کرد؟