از آنجا که «ولایت» برای مدیریت جامعه ی اسلامی به خصوص در مسائل عمده و شرایط ویژه است، نیاز به تمرکزدارد.
هر چند بهره گیری از افکار دیگران و مشورت با صاحب نظران، همیشه مفید و لازم است، اما پیشوا و زمامدار باید یک نفر باشد و او تصمیم گیرنده ی اصلی باشد=»چرا که تعدد رهبر موجب تفرقه می شود و امور جامعه را مختل میکند و کار ها به سامان نمی رسد.
در حالیکه لزوم ولایت و رهبری در دین بخاطر ایجاد وحدت در امت اسلامی بود=» پس تعدد رهبر بر خلاف هدف اصلی اسلام است.
بعضی «شورای رهبری» را مطرح می کنند. شاید در برخی شرایط چاره ای هم نباشد، ولی در همان شورا هم باید یک نفر رئیس باشد.
در هر مجموعه ی گروهی و شورایی هم اگر رئیسی وجود نداشته باشد، تصمیم گیری نهایی مشکل می شود.
مثلاً «شورای شهر» به صورت شورایی اداره می شود، یا «مجلس شورای اسلامی» مجمعی از نمایندگان مردم است که در قانون گذاری به صورت گروهی کار می کنند، یا مجلس خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت هم مجموعه ای از کارشناسانند، باز می بینیم که آن شورا و این مجلس، رئیس دارد.

در حدیثی که از حضرت رضا (ع) می پرسند:
چرا نمی شود در یک زمان روی زمین دو یا چند امام باشد؟
می فرماید:
«دلیل های زیادی دارد: یکی این که دو نفر، از فکر و تدبیر و عمل مختلف برخوردارند. اگر دو امام باشد، کار به اختلاف می کشد.
اگر اطاعت از هر دو واجب باشد، مردم در اطاعت از دو پیشوا دچار دوگانی و تشتّت می شوند و پیروان این امام، به خاطر اطاعت نکردن از دیگری معصیت کار می شوند.
ولی امام واحد، این مشکل را حل می کند.
اگر چند پیشوا باشد و در کاری هر دو بخواهند حرف بزنند و تصمیم بگیرند، کارها به هم میریزد و اگر هر دو سکوت کنند و دست به اقدام نزنند، کار ها بر زمین می ماند و مثل آن است که مردم، امامی ندارند.»
سخن حضرت رضا (ع) خیلی ساده و منطقی، لزوم «وحدت رهبری» را می رساند.
آن معیار، هم در وحدت امام مطرح است، هم وحدت رهبری در عصر «ولایت فقیه».
شرایطی هم که برای چنین فقیه و پیشوای دینی مطرح شده یعنی عدالت و تقوا ، جلوی هر گونه سلطه طلبی را می گیرد و به محض پیدایش این رفتار و خصلت ها، از ولایت و شایستگی برای حاکمیت ساقط می شود.پس تمرکز قدرت در چنین فردی هرگز خطرآفرین نخواهد بود.

برگرفته از کتاب ولایت فقیه به زبان ساده
نوشته ی حجت الاسلام و المسلمین جواد محدثی
ناشر:بوستان کتاب